راز

تابه ی جهیزمونُ یادت می آد؟

باوفاتر از تو بود!

سوخت با آتشِ فقری که مرا می سوزاند!

ساخت با چربیُ و چِرک!

هفته وُ هفت نیمرو!

دسته اش آب شد و رنگش رفت!

بگذریم...

بگذریم از گُذرِ آن همه رؤیاهایش!

حسرتِ دیدن فِر؛ 

پُختنِ پیتزاهایش!

گه گاهی از سر بی تابی ، گریه می کرد ولی تابانه!

گُنگ و پیچیده!

معما گانه!

آتشِ فقر مرا می بوسید!

هم زمان با دلِ من می پوسید!

دلِ من!

تابه ی رویاهایم.....

حسین پناهی 

از کتابِ: سالهاسـت که مُرده ام!